AUTOR: Emmanuella Robak

WSTĘP: Paweł Chmielewski

ILUSTRACJA OKŁADKOWA i KOMIKS: Tomasz Łukaszczyk

STRON: 234

OKŁADKA: karton, kolor

ILUSTRACJE: 18 , czarno-białe

FORMAT: 210x275

PAPIER: EccoBook

ISBN: 978-83-952508-8-0

WYDAWCA: Stowarzyszenie Twórcze "Zenit”

PATRONAT MEDIALNY: Magazyn Kulturalny „Projektor”,  Sztukater.pl

CENA: 60 PLN (+ 20 PLN koszt ewentualnej wysyłki)

(cena zawiera koszt przesyłki na terenie Polski - paczkomaty In Post lub kurierem Poczty Polskiej - w kartonowym, bezpiecznym opakowaniu)

Wysyłka TYLKO po uprzedniej wpłacie na konto:       

49 2030 0045 1110 0000 0248 9310

„Wędrowiec i wizjoner. O eseistyce podróżniczej Jerzego Żuławskiego"

Fragment książki:

R. III "Relacje między przestrzenią geograficzną  a twórczością literacką"

Eseje, reportaże i małe prozy, znajdujące się w zbiorach „Bajka o człowieku szczęśliwym” i „Miasta umarłe”, zachęcają do ich analizy również pod kątem interakcji między przestrzenią geograficzną a twórczością literacką. Sprowadza się ona, ogólnie rzecz biorąc, do ścisłego związku pomiędzy człowiekiem i przestrzenią. Współistnienie tych dwóch czynników jest, na co zwraca uwagę Barbara Weżgowiec, „dwustronne: zarówno człowiek kształtuje przestrzeń, jak i przestrzeń (może i) wpływa na człowieka, pomaga mu w określaniu tożsamości, daje poczucie zakorzenienia lub wykorzenienia”[1]. Relacja ta, niezależnie od efektu, jaki przynosi (wyobcowanie bądź integracja), istnieje zawsze. Jest ważna zwłaszcza w wypadku artysty, traktującego podróż – tak jak Żuławski – jako impuls, który „wyswobadza […] jakąś moc życia”[2]. Podróżopisarz zdecydowanie inaczej postrzega przestrzeń niż przeciętny turysta, zwraca uwagę na jej nietypowe szczegóły, poszukując równocześnie różnych wartości i płaszczyzn podróżowania.

Eseistyka podróżnicza Żuławskiego znakomicie wpisuje się we współczesny zwrot topograficzny w badaniach humanistycznych. Korzystając z narzędzi, jakie oferuje geopoetyka, rozumiana jako pojęcie-w-działaniu[3], można w jego twórczości prześledzić relacje między aktywnością, doświadczeniem a podróżopisarstwem. Geopoetyka wyznacza pewne ramy, daje narzędzia badawcze łączące elementy teorii literatury i geografii, skłania do interpretacji intersemiotycznej. Staje się ciekawym punktem wyjścia, strategią analityczną, umożliwiającą głębsze rozumienie kultury danego czasu. Każda epoka, według Kennetha White’a – twórcy geopoetyki – ma swój własny, jednostkowy symbol, który ją definiuje. Symbol ten motywuje ludzi do działania, zachęca do pracy nad sobą.